Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Bazaar 2008





αν και φέτος θα απουσιάσω, είναι αλήθεια πως θα μου λείψει πολύ,
όχι μόνο η εμπειρία της συμμετοχής αλλά και ότι περνάω καλά!!
όσοι περάσετε το επόμενο σ/κ από τα Εξάρχεια μην παραλείψετε
να περάσετε από κει, όπου θα έχετε την ευκαιρία να ψωνίσετε
τις πιο γευστικές και ψαγμένες σπιτικές λιχουδιές από την πιο
δυνατή γαστρονομική ομάδα, χριστουγεννιάτικα
στολίδια και φοβερά δωράκια χειροποίητα σε εξαιρετικά χαμηλές
τιμές, που προορίζονται για τους εκπαιδευτικούς σκοπούς
των δρόμων ζωής! Επίσης μια πολύ καλή ευκαιρία για να βρεθούν
γνωστοί και μη γνωστοί μεταξύ τους blogger αλλά και άλλες εκπλήξεις...

μια μεγάλη ομάδα εθελοντών βρίσκεται πίσω από τη προσπάθεια
αυτή και ένα πολύ γλυκό κορίτσι, που χαίρομαι πως έχουμε χορέψει
ντουέτο τουλάχιστο δυο φορές.

όλα να πάνε σούπερ!
;)

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

υπό του μηδενός









Εχθές καθάρισα το γραφείο μου και έπιασα την πέτρα μετά από καιρό. Και μας σκέφτηκα ξανά γυμνούς γεμάτους αλάτι να περπατάμε πάνω στα καυτά βότσαλα και το βράδυ να ξαπλώνουμε

κάτω από τα αστέρια






Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Korvapuusti





































"Kορβαπουούστι", χριστουγεννιάτικα κουλουράκια και άλλες ιστορίες.
:)

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Λες;


















θα σου πω αύριο.


su
Lumisateen mahdollisuus
1 °C | -6 °C
ma
Enimmäkseen aurinkoista
-1 °C | -6 °C
ti
Lumisateen mahdollisuus
2 °C | -2 °C
ke
Lumisadetta
0 °C | -7 °





Κυριακή



Δευτέρα πρωί


ήλιος ξανά και το γαλάζιο του ουρανού, τρέχω να το προλάβω :)


Καλημέρες

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Φυλακές: 5.251 σε απεργία πείνας

«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, τον Φώτη, την Αννα, τον 15χρονο...»

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του Πάνου Λάμπρου για τους θανάτους στις φυλακές, από την εμπειρία του στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων: «Πολλοί μιλούν με αριθμούς. Στατιστικές. Πόσοι θάνατοι, κάθε χρόνο μέσα στις φυλακές. Ψυχρά νούμερα, ανωνυμία, κάτι σαν ένα τίποτα. Εμείς δεν θα μιλήσουμε "επιστημονικά", γιατί θέλουμε να θυμόμαστε. Γιατί θέλουμε οι άνθρωποι που χάθηκαν μέσα στα κολαστήρια των φυλακών να μείνουν στη μνήμη όλων μας.


* Δεν θα ξεχάσουμε, λοιπόν, τον 15χρονο Ματιέα που κρεμάστηκε στο κελί του στο λεγόμενο ψυχιατρείο των φυλακών. Το έγκλημά του τρία γραμμάρια χασίς!

**Δεν θα ξεχάσουμε τον Φώτη Τσολακάκη. Καρκινοπαθής, στο τελευταίο στάδιο, μας παρακαλούσε να κάνουμε κάτι για να πεθάνει σπίτι του, δίπλα στη μάνα και στη σύντροφό του. Δεν τα καταφέραμε. Ο Φώτης, πέθανε, δυστυχώς, μέσα στη φυλακή. Αδίστακτα, του στέρησαν την τελευταία χάρη... κάτι σαν εκτελεστικό απόσπασμα.

**Δεν θα ξεχάσουμε τον 92χρονο, στο «νοσοκομείο» των φυλακών, που αναίτια, παράλογα, εκδικητικά, τον κρατούσαν έγκλειστο. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη φράση που ακούσαμε από τους υπεύθυνους "και πού να πάει;". Και ο γέροντας πήγε στον άλλο κόσμο, μόνος του, χωρίς ένα χάδι, χωρίς μια καλή κουβέντα.

**Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, μα ποτέ, τους τέσσερις κρατούμενους που απανθρακώθηκαν στο κελί 80 του Κορυδαλλού και που οι υπεύθυνοι "πλήρωσαν" με τρία και μόνο ημερομίσθια. Ενα λιγότερο από τις τέσσερις ζωές.

**Δεν θα ξεχάσουμε την Αννα Πετρίδη, που ούρλιαζε στην απομόνωση των φυλακών Κορυδαλλού και που πέθανε γιατί δεν υπήρχε γιατρός, γιατί η ζωή φαίνεται ότι στη φυλακή δεν έχει καμία αξία.

**Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Δημοσθένη Βουβάκη, μόλις 25 χρονώ, τελευταίο στον τεράστιο κατάλογο των νεκρών. Ακόμη ένας νεκρός στον βωμό μιας παράλογης πολιτικής που οδηγεί τα θύματα της εμπορίας ναρκωτικών στη φυλακή αντί σε κέντρα απεξάρτησης.

Θα θυμόμαστε... Οι κρατούμενοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, διεκδικούν τα αυτονόητα. Και εμείς είμαστε μαζί τους».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/11/2008


Κάθε μέρα προσπερνούσα αδιάφορα τις ειδήσεις που αφορούσαν τις αναστατώσεις στις φυλακές στην Ελλάδα. Ήδη ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων νοσηλεύεται με προβλήματα που συνεπάγονται η στέρηση νερού και τροφής. Μια ομάδα φυλακισμένων έχουν ράψει τα στόματά τους στις φυλακές της Λάρισας. Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το περιστατικό του 15χρονου που φυλακίστηκε για τρία γραμμάρια χόρτου. Ποσότητα που πολλοί από εμάς έχει τύχει να κρατήσουν πάνω τους για να στρίψουν ένα γάρο της παρέας. Δεν θα ξεχάσω την κοντόφθαλμη δικαιοσύνη που καταδίκασε αυτό το πιτσιρίκι, που κανένας δεν του συνέτρεξε, που κανένας δεν ήταν εκεί να το εμποδίσει από την πράξη της αυτοκτονίας.
Επειδή ήταν ένα χαμένο πιτσιρίκι, διαφορετικής καταγωγής…
Η πράξη της φυλάκισης είναι μια πράξη που έχει σκοπό τον σωφρονισμό και όχι την εξάλειψη της αξιοπρέπειας ακόμα και στις πιο ειδεχθείς περιπτώσεις. Δεν γίνεσαι ζώο για να αποδείξεις την ισχύ του νόμου και την ανωτερότητα του ανθρώπινου λόγου. Ας μη στεκόμαστε βουβοί στις κάθε λογής αυθαιρεσίες και ας σταθούμε αλληλέγγυοι σε αυτούς που στερούνται το ελάχιστο από αυτό που ο ίδιος ο νόμος προκρίνει.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Σάββατο βράδυ














το πάρτι της SETA, της τοπικής οργάνωσης lgbt, ενταγμένο μέσα σε ένα διήμερο lesbian and gay film festival. Έχει πάει έντεκα και δεν μου κάνει διάθεση να το κουνήσω από το δωμάτιό μου τόσο παγωμένη βραδιά. Τελικά λέω πόσες ευκαιρίες έχω να γνωρίσω ανάλογο κόσμο, να χορέψω και να περάσω καλά.

Πάνω στο ποδήλατο αντιλαμβάνομαι πως η βραδιά είναι μαλακή και πατάω πετάλι σε μια υπέροχη σιωπή. Ο κόσμος όχι ιδιαίτερα πολύς σε σχέση με άλλες δραστηριότητες που πραγματοποιούνται στο χώρο εκδηλώσεων του πανεπιστημίου και η μουσική κάνει ένα αναμενόμενο πέρασμα από τα σέβεντις και ντίσκο. Γνωστή παρέα που έχω γνωρίσει μερικά απογεύματα νωρίτερα με καλεί στο τραπέζι της. Μιλάμε και παρατηρώ τριγύρω. Αρκετοί ντυμένοι με στολές, κρατώντας την τρέλα του halloween του προηγούμενου σ/κ.

Σταδιακά ο κόσμος αρχίζει και ζεσταίνεται και ανεβαίνει στην πίστα χορεύοντας όχι ακριβώς αρμονικά αλλά με εκείνον τον ευδαιμονικό τρόπο που ξορκίζει μακριά όλες τις αναστολές. Ένα παιδί που μοιάζει να έχει κινητικά προβλήματα, δίνει στο χορό του ρυθμό rnb. Moυ αρέσει, δε θα του μιλήσω και θα χαθούμε στη συνέχεια. Ένας αξύριστος με πινακίδα τυφλού κρεμασμένη από τον λαιμό του θα μου πιάσει την κουβέντα. Αν και γοητευτικός είναι αρκετά πιωμένος και από την άλλη μοιάζει να συνοδεύεται από μια όμορφη κοπέλα. Όμως μοιάζουν να χορεύουν κοντά μου… Οι Φιλανδοί ξεθαρρεύουν με αλκοόλ.

Παραγγέλνω την τελευταία μου μπύρα και κοιτάζω έναν ξανθό με πράσινο τισέρτ στο πλάι μου. Του χαμογελώ και μου ανταποδίδει. Η ώρα είναι περασμένη και τα ζευγάρια τείνουν να οριστικοποιηθούν. Χορεύεις τον ρωτάω και η ερώτησή μου τον αφήνει μετέωρο. Λίγο αργότερα με πλησιάζει εκεί που χορεύω και αρχίζει να κινείται μουδιασμένα. Μερικά τραγούδια πιο μετά καθώς κάθομαι να ξεκουραστώ, μου αφήνει ένα βιαστικό φιλί στη βάση του σβέρκου μου, εκεί που αισθάνομαι να σταλάζει ο ιδρώτας. Στα κλεφτά. Μιλάμε. Είναι μεταφραστής, μένει στο Helsinki, επισκέπτεται την οικογένειά του. Χορεύουμε ξανά. Αγκαλιά αυτή τη φορά και μπλουζ.

Θα κοιμηθείς μαζί μου τον ρωτώ και μου απαντά definitely . Περπατά δίπλα μου σιωπηλά καπνίζοντας. Αργότερα θα πάρει το ποδήλατό μου και θα προχωρήσει πιο μπροστά μέσα από συνεχόμενα ζιγκ ζαγκ. Όταν φτάνουμε έχει πια ξυλιάσει. Το βράδυ θα ξυπνήσει και θα θέλει πάλι να χύσει πάνω μου.

Το πρωί θα σηκωθούμε σε μια γκρίζα μέρα, θα φτιάξω τσάι και θα τον συνοδέψω στη στάση. Είναι father’s day και θα μαζευτεί η οικογένειά του να φάνε μαζί.Το λεωφορείο έρχεται και πετά το τσιγάρο κάνοντάς του νόημα να σταματήσει. Την ώρα που ανοίγει η πόρτα, εγώ στρέφομαι στην αντίθετη κατεύθυνση και κατηφορίζω.
Ήθελα να πάρουμε πρωινό μαζί. Από την προηγούμενη νύχτα. Δεν του το είπα. Δεν με ρώτησε το όνομά μου. Γύρισα σε ένα σιωπηλό σπίτι. Έπεσα με τα ρούχα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα.


Το κείμενο το κάνω λινκ, με αυτό του thoma x, που αυτό το Σάββατο είχαμε κοινές λογοτεχνικές ανησυχίες.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

πιάσε κόκκινο...


















Έχω ταξιδέψει αρκετά το τελευταίο διάστημα για να ξέρω τελικά, πως αυτό που κουβαλάμε μέσα μας το κουβαλάμε παντού σαν μια αόρατη αποσκευή. Μερικές φορές ξεχνάω πως είμαι αλλού, σε αυτό το ποθητό μακριά, που διεκδικούσα φαντασιακά μέσα μου για χρόνια. Η φαντασία είναι καλό τριπάκι, ανέξοδο και αποτελεσματικό. Πολλές φορές με τσιμπάω για να ξυπνήσω, σε αυτό το άλλο, διαφορετικό αλλού...

Πιάσε κόκκινο

Καλή βδομάδα!





Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Halloween





*


Παράξενο αλλά δεν αισθάνομαι κρύο και σταδιακά αρχίζω να παρατηρώ τους γύρω μου. Άντρες γυμνοί όπως και γω ακουμπισμένοι σε διάφορες γωνιές, κρατώντας ένα ποτό, καπνίζοντας, χορεύοντας, θωπεύοντας ο ένας τον άλλο. Στρέφομαι στον μπάρμαν και ζητώ μια μπύρα. Μια πλαστική καρδιά, απομίμηση πραγματικής, ακουμπισμένη πάνω στο μπαρ συσπάται με συχνότητα κανονικών παλμών. Ο barman μου προτείνει να την ακουμπήσω. Είναι μαλακή και πάνω στο δάχτυλό μου αφήνεται το γλιτσερό αποτύπωμα μιας κόκκινης υγρασίας σαν αίμα. Μου προτείνει ένα κόκκινο σπρέι αν θέλω να χρωματίσω το δέρμα μου. Αρνούμαι, αλλά αρχίζω να αισθάνομαι αρκετά φιλικά προς τα περιβάλλον που βρίσκομαι. Το ταβάνι είναι στολισμένο με πολλά ζευγάρια ιατρικά γάντια μιας χρήσης, σαν ζευγάρια φτερών, άλλα λευκά, άλλα λεκιασμένα. Είναι Halloween είναι η εποχή που όλοι μεταμορφώνονται βάζοντας κάτι το διαφορετικό. Τι πιο διαφορετικό από το να ντυθείς το δέρμα σου, βγάζοντας τα ρούχα που φοράς κάθε μέρα, τι πιο φυσικό από να ντυθείς αυτό που είσαι εσύ.

Ένας ψηλός ξανθός έρχεται δίπλα μου, κάθεται στο διπλανό σκαμπό και παραγγέλλει μπύρα. Από το μποτάκι του βγάζει ένα μικρό πακέτο τσιγάρα και ανάβει ένα. Ένα τσιγάρο τώρα ίσως να ήταν μια καλή ιδέα σκέφτομαι. Του ζητώ να μου δώσει ένα και αμέσως μετά αρχίζουμε την κουβέντα. Είναι γερμανός, έχει μεγαλώσει στις ΗΠΑ αλλά αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην Ευρώπη, να ζήσει στην πόλη αυτή και πριν από λίγο καιρό να ανοίξει ένα καφέ. Του λέω για την καταγωγή μου, τις σπουδές μου και η ώρα κυλά ανάμεσα σε κουβέντα, βλέμματα και διαστήματα με σιωπές. Μου χαϊδεύει το σημάδι στον ώμο και του λέω πώς είναι birthmark. Το χέρι του κατευθύνεται στο πέος μου και αρχίζει να με τρίβει. Ακουμπάω και γω το χέρι μου πάνω στο δικό του και αρχίζω να τον χαϊδεύω. Είναι ένα ωραίο όργανο, cut, απολαμβάνω την αφή και τη ζεστασιά του πάνω στην παλάμη μου. Απολαμβάνω το χάδι του χεριού του πάνω στο δικό μου.

Πάμε πάνω μου προτείνει και του γνέφω θετικά αποτελειώνοντας την μπύρα μου. Τον ακολουθώ στη σκάλα που είναι βυθισμένη στο ημίφως, με τις αχνές αντανακλάσεις που αφήνουν τα φωσφορίζοντα βραχιόλια, περασμένα σε άλλους στο καρπό και σε άλλους γύρω από τον πούτσο τους. Ανεβαίνουμε ερχόμενοι πολλές φορές σε επαφή με σώματα γυμνά που διασχίζουν τις στενές σκάλες. Άντρες που ψάχνουν άλλους άντρες.
Στον τρίτο όροφο μέσα στους διαδρόμους βρίσκουμε μια αδειανή καμπίνα, μπαίνουμε μέσα και τραβάει τον σύρτη. Τα σώματά μας ακουμπούν ξανά και καθώς τα χέρια μας ακολουθούν την γνωστή διαδρομή, τα πρόσωπά μας σμίγουν για ένα πρώτο φιλί. Γέρνει προς τα κάτω και με παίρνει στο στόμα του. Με ξαφνιάζει η πλαστικότητα ενός ψηλού σώματος που διπλώνεται στη μέση για να φέρει το πρόσωπό του στη περιοχή της ήβης μου.
Τα χέρια μου διατρέχουν την πλάτη του, χαϊδεύουν τα μαλλιά του, τα χείλη μου ακουμπούν το λαιμό, την ωμοπλάτη του, η γλώσσα μου δοκιμάζει την υγρασία της μασχάλης του. Κουνιέμαι απαλά και κλείνω τα μάτια. Βήματα προσπερνούν απέξω, κάποιοι δοκιμάζουν να ανοίξουν την πόρτα, οσμές από ούρα και γενετήσιες εκκρίσεις διεισδύουν στο πεδίο της όσφρησής μου και κλείνω τα μάτια καθώς βυθίζομαι ολοένα και πιο μέσα σε ένα άχρονο τοπίο. Τον σηκώνω και ψάχνω τα χείλη του, είναι σειρά μου να σκύψω μπροστά του και να τον πάρω στο στόμα μου. Σιγά σιγά με τα χείλη μου αγκαλιάζω τη βάλανό του και με τη γλώσσα μου περιτρέχω όλο το μάκρος του πέους του, ακολουθώντας τη γραμμή της φλέβας του. Χαϊδεύω τα αρχίδια του και καθώς συνεχίζω να τον μαλάζω το άλλο μου χέρι γραπώνει τους γλουτούς και αναζητά την σχισμή του πρωκτού του.

Το χέρι του δεν σταματά να με χαϊδεύει και ξανά το στόμα του θα πάρει τη θέση του πάλι στο όργανό μου. Δεν αντέχουμε άλλο τις ακροβασίες και ακουμπάμε στο βρώμικο πάτωμα και τα σώματά μας γίνονται ένα κουβάρι στο μικρό κύβο που μας περικλείει.
Του λέω πως φτάνω και σκύβει και γεύεται τα χύσια μου, χύνει και τον φιλώ σκληρά ρουφώντας τις μικρές του κραυγές. Κι όλα τελειώνουν απλά, χωρίς δυσκολία, χωρίς κάτι το περιττό. Ίσως με ένα αδιόρατο στοιχείο απρόσμενης οικειότητας που η τελευταία ιδρωμένη αγκαλιά αποτυπώνει. Κατεβαίνουμε να πλυθούμε στις τουαλέτες του υπογείου, προσπερνώντας ξανά σώματα και ερωτικά συμπλέγματα για να βρεθούμε στο bar του ισογείου πάλι.

Παραγγέλνω μια cοla την ώρα που δυο Καναδοί ένας έγχρωμος και ένας ξανθός κοντοκουρεμένος μου συστήνονται. Παραχωρώ τη θέση μου στο bar στον Γερμανό που φτάνει λίγο αργότερα και με το αναψυκτικό πηγαίνω και κάθομαι στον πάγκο που υπάρχει απέναντι. Μια αδιόρατη κούραση και αδιαφορία για τα δρώμενα απέναντί μου έρχεται να με πιάσει και καθώς κάθομαι σχεδόν οκλαδόν απέναντι από την πόρτα που ανοιγοκλείνει ο πορτιέρης με κάθε χτύπημα του κουδουνιού, βλέπω το τελευταίο φως του απογεύματος που φεύγει και γίνομαι ο πρώτος αποδέκτης των βλεμμάτων των ανθρώπων που μπαίνουν μέσα. Who cares…

Ο ξανθός Καναδός με πλησιάζει και αρχίζει να λικνίζεται μπροστά μου. Του αχνογελάω και ακουμπώ στα χείλη μου το αναψυκτικό καθώς συνεχίζω να τον παρακολουθώ. Συνεχίζει να χορεύει και σπρώχνει τον πούτσο του προς το μέρος μου. Τον αγγίζω χαλαρά και καθώς τον νιώθω να ανταποκρίνεται αρχίζω να τον παίζω απαλά την ώρα που τα βλέμματά μας εξακολουθούν το ένα να ατενίζει το άλλο. Σιγά σιγά αρχίζει και ανεβαίνει πατώντας πάνω στους οριζόντιους στύλους που αποτελούν τον πάγκο φέρνοντας στο πρόσωπο μου το πέος του. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω όρεξη πια να συνεχίσω αυτό παιχνίδι και εξακολουθώ να του χαμογελάω αχνά. Σκύβει και μου λέει, έλα πάρτον μου είναι καθαρός δεν μου τον έχει ακουμπήσει άλλος. Δεν έχει σημασία σκέφτομαι, ένα ωραίο άτριχο ροζ όργανο σε στύση στα χέρια μου και ναι θέλω να το γευτώ.

Ανοίγω το στόμα μου και καθώς διεισδύει μέσα μου αργά ανασαίνω την γλυκιά μυρωδιά που έρχεται από την περιοχή της κοιλιάς του, τα χέρια μου αγκαλιάζουν τους γλουτούς του και η θέα από το μπαρ εξαφανίζεται. Ένα χέρι χαϊδεύει τον πούτσο μου που έχει πρηστεί ξανά και καθώς ανοίγω τα μάτια μου αντιλαμβάνομαι το χέρι ενός μελαχρινού να έχει μπει ανάμεσα στα πόδια του Καναδού και να με μαλακίζει. Από την άλλη πλευρά ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι, αλλά αποθαρρύνεται από τις οδηγίες του ξανθού περί ιδιωτικού χώρου. Σου αρέσει ο πούτσος μου με ρωτά, την ώρα που τον ωθεί ρυθμικά μέσα στο στόμα μου, βγάζοντας τη γλώσσα του και βρέχοντας τα χείλη του. Τον κοιτώ στα μάτια και του τρίβω δυνατά τις ρόγες. Στιγμές στιγμές ο πούτσος του χτυπάει τις αμυγδαλές μου και με κάνει να αισθάνομαι άβολα, τον απομακρύνω, καταπίνω, φτύνω την τσίχλα και του λέω να παίζει πιο ήρεμα. Λίγο αργότερα μου λέει να σταματήσω, πρέπει να έχει φτάσει στα όρια του και απομακρύνεται στα σκοτάδια του μπαρ. Ο μελαχρινός συνεχίζει να με μαλακίζει, την ώρα που το κάνει και στον εαυτό και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω καθαρά. Την ώρα που σκύβουμε για ένα πρώτο φιλί ο ηλικιωμένος άντρας μας προσεγγίζει ξανά.

Δεν με ενοχλεί. Την ώρα που παίζω ένα νέο και ακμαίο πούτσο στο ένα μου χέρι στο άλλο κρατώ ένα κουρασμένο όργανο που ποτέ δεν πρόκειται να ανακτήσει την παλιά του δύναμη, αλλά που αναγνωρίζω πόση απόλαυση του προσφέρω ακουμπώντας τη σάρκα του που δεν είναι πια από κανένα ποθητή. Την στιγμή που φιλώ τον ένα, πλησιάζω και τον άλλο αφήνοντας τον με τη γλώσσα του να παίξει με τα χείλη μου.

Χύνω πρώτος και νιώθω το κρεσέντο των εραστών μου να ανεβαίνει. Αισθάνομαι μια ελαφριά υγρασία από τον πούτσο του ηλικιωμένου, την ώρα που ο μελαχρινός αναλαμβάνει να παίξει το δικό του σε πιο έντονο ρυθμό. καθώς του φιλώ το λαιμό, ακουμπώ απαλά με την παλάμη μου τα αρχίδια του, χαϊδεύοντας στην πλάτη τον ασπρομάλλη. Ο νεαρός δεν θα καταφέρει να χύσει καθώς δονεί με ένταση το όργανό του πάνω στον πάγκο και θα χαθεί στη συνέχεια στα σκοτάδια. Ο ηλικιωμένος θα συνεχίσει να αποζητά τρυφερότητα και ευγενικά θα του πω πως πια δεν θέλω να συνεχίσω άλλο και θα απομακρυνθεί και αυτός.

Καθώς ψάχνω την cola για τις τελευταίες μου γουλιές, απέναντι στο bar που ο γερμανός έχει χαθεί από ώρα, ένας όμορφος άντρας συνομιλεί καπνίζοντας με τον barman. Όπως είναι γυρισμένος από την αντίθετη πλευρά από μένα το θέαμα που μου παρουσιάζει είναι μια ωραία γυμνασμένη πλάτη και ένα καταπληκτικό ζευγάρι γλουτών.

Έχω χάσει πλέον κάθε αίσθηση του χρόνου και πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του αναψυκτικού αντιλαμβάνομαι πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να φύγω.



*Φωτό: Λουθηρανική Εκκλησία Jyvaskyla