Κοιμήθηκα για ένα μήνα. Ένα μήνα έκανα να αλλάξω σεντόνια. Η βροχή σιγανά με νανούριζε τα βράδια, την άλλη μέρα ο ήλιος έκαιγε το δέρμα μου. Έχοντας ξεχάσει τη ζεστασιά του φωτός πάνω μου, παρατηρούσα κάθε πρωί τις ρυτίδες στο τσαλακωμένο μου πρόσωπο. Η εικόνα μου επέστρεφε πάνω στην αντανάκλαση της οθόνης του υπολογιστή, με τα μάτια μισόκλειστα και το βλέμμα να προβάλει μέσα από τη κούπα του καφέ. Το βράδυ έπιανε συνήθως βροχή και κουρασμένος επέστρεφα σε αυτά τα χρησιμοποιημένα σεντόνια, μυρίζοντας τη μυρωδιά μου πριν χαθώ ξανά σε λήθαργο.
Ένα πρωί έφυγα και κατέβηκα Πάτρα. Πάλι βροχή παρέα σε αυτό το ταξίδι που έχει σφραγίσει την παιδική μου ηλικία. Όλα όσα θυμάμαι και όσα είμαι εγώ. Και η ομορφιά του τοπίου μέσα στο πράσινο του χειμώνα, τα λεμόνια και τα πορτοκάλια πάνω στα δέντρα, τα σύννεφα πάνω στα βουνά και από τις δύο πλευρές του κόλπου και στην μέση ανταριασμένη η θάλασσα. Και κάθε στροφή, άλλη μια εναλλαγή, μικρές κοιλάδες ανάμεσα στα χάσματα από τις ράχες με ελαιώνες και πορτοκαλεώνες. Έχουμε την πιο όμορφη χώρα, πρέπει να φύγεις λίγο έξω για να το καταλάβεις. Και αυτό πονάει. Στην Πάτρα ήλιος και πάλι και κάτι ξεχωριστό πλέον για έναν σπάνιο πια επισκέπτη σαν και μένα. Η κοινότητα των Αφγανών σε διασπορά παντού και συγκεντρωμένη σε μεγαλύτερες ομάδες στο λιμάνι. Παιδιά και άντρες που παίζουν μπάλα στην εξέδρα που βλέπει τη θάλασσα, που σε κοιτάνε στα μάτια, που περιμένουν μέσα στο απόλυτο τίποτα στη βουή της πόλης που δε σταματά.
Στάση στο Νεκροταφείο. Το ΄χα τάξει στο εαυτό μου, οχτώ χρόνια τώρα. Έλεγα πως το είχα τάξει σε σένα. Κλείνω την πόρτα στο ταξί και το μπουκάλι από το ούζο κυλάει από την τσέπη μου πάνω στο δρόμο. Προχωρώ μπροστά και μπερδεύομαι. Θα το βρω έλεγα. Αργότερα κατεβαίνω στο γραφείο, είναι κλειστό. Θα το βρω, λέω ξανά. Και προχωρώ, προσπαθώντας να θυμηθώ τα σημάδια, όπως όταν τότε μικρό με είχες οδηγήσει εκεί που είχες ανακαλύψει τον παλιό οικογενειακό τάφο χαμένο από την περίοδο της κατοχής. Θυμάμαι με είχε εντυπωσιάσει το μέρος και μου είχες εξηγήσει ότι αποτελούσε τιμητική παραχώρηση του δήμου σε έναν επιφανή μας πρόγονο. Δεν σε βρίσκω και ανεβαίνω ακόμα πιο ψιλά στο λόφο.
Οχτώ χρόνια και δεν θυμάμαι. Είμαι απογοητευμένος και παίρνω σαν τελευταία ευκαιρία ένα δρομάκι κάτω από την μαρμάρινη υδρία. Και όμως είναι εκεί. Η Λόλα, η Αλίκη, η Γκλόρια, ο Παναγιώτης, η Ναυσικά και εσύ, ο πατέρας μου. Χαίρομαι πως χρόνος δεν έχει αφήσει άσχημα σημάδια πάνω στις πλάκες και το χώμα. Χαλικάκα άσπρα και ναι μη γελάς, αραιά και που μικρά τρυφερά ραδικάκια… Αφήνω τα πράγματα μου και ανοίγω το ουζάκι, ξέρω πως όλοι το θέλουμε ένα ποτάκι και χύνω το περισσότερο στο χώμα πριν πιω και γω. Λίγο πιο δίπλα είναι ο τάφος ενός πιτσιρικά με τα χριστουγεννιάτικα δωράκια του να απλώνονται τριγύρω και από την άλλη πλευρά το μνήμα του ωραίου Βασίλη. Έχεις καλή παρέα σκέφτομαι αλλά εσύ φυσικά δεν μου απαντάς . Λίγο αργότερα κατουρώ σε ένα κυπαρίσσι πιο πέρα και αναπνέω την αύρα που ανεβαίνει από τον Πατραϊκό. Απολαμβάνω την ησυχία που κυριαρχεί και οικογενειακώς μετά από λίγο είμαστε όλοι πια ντίρλα. Το απόγευμα έχει έρθει όταν κατηφορίζω.
Επιστροφή, κοιμάμαι στο λεωφορείο, κοιμάμαι μετά στα χρησιμοποιημένα σεντόνια και αναπνέω την μυρωδιά μου. Το βράδυ βρέχει και το πρωί ήλιος. Κόβω τα μαλλιά μου πάλι με τη μηχανή. Σου βγάζω τη λεκάνη με τα ρούχα στο μπαλκόνι που πλένεις.
Σε παρατηρώ να τα απλώνεις και βγάζω μια φωτογραφία. Ξέρω πως δεν θα συμφωνούσες ποτέ και πως δεν σε κολακεύει. Το πρωινά που ξυπνώ μετρώ τις δικές μου ρυτίδες πάνω σε αυτό το φως που με στραβώνει. Δε μεγαλώνεις μόνο εσύ βλέπεις, μεγαλώνω και γω.
Εχθές η βροχή με ξύπνησε, έτσι όπως έντονη έπεφτε για πολύ ώρα. Σήμερα έβαλα τα σεντόνια για μπουγάδα και απόψε θα κοιμηθώ σε καινούργια που δε θα προλάβουν να πάρουν τη μυρωδιά μου. Απόψε επίσης θα ανοίξω τη βαλίτσα μου ξανά.
Την Παρασκευή πετάω,
θα κάνω τρία τοστάκια για το δρόμο,
θα ανοίξω την πόρτα
και δρόμο.
