το δέντρο στην πλατεία

photo by in.gr

Στην αρχή παρακολουθούσα τις ειδήσεις κάπως αδιάφορα.
Με εκείνο το βλέμμα του χρυσόψαρου που ανοιγοκλείνει τα μάτια του μηχανικά κολυμπώντας αυτάρεσκα στον επίπλαστο μικρόκοσμο του. Ή μήπως είναι το στόμα του που ανοιγοκλείνει αφήνοντας μικρές κυψελίδες να αιωρούνται στο υδάτινο περιβάλλον, όπως όταν κλείνεις το mute και παρακολουθείς τις εκφράσεις των πολιτικών στην τηλεόραση να συσπώνται περιγράφοντας το ανείπωτο τίποτα...
Ή μήπως είναι το δικό σου οξυγόνο που αδειάζει από τους πνιγμένους σου πνεύμονες τόσα χρόνια που περπατάς παριστάνοντας τον ζωντανό.

Κολυμπάς στα σκατά.

Μετά ήρθε κάτι σαν χαρά, σαν κρυφή ικανοποίηση, σαν μια μικρή σύσπαση που δεν όρισες στο ανέκφραστο εγώ σου. Ναι παραδέξου το, το διασκέδασες...στο ξεκίνημα της φωτιάς. Μια πέτρα ήθελες να τη έχεις πετάξει εσύ. Τα γυαλιά της τζαμαρίας που ήθελες να έχεις σπάσει εσύ. Τόσα χρόνια που μέσα σου σπας, που ουρλιάζεις, που κανείς δεν σ΄ ακούει. Το σπίρτο που σου καίει το δάχτυλο. Σιωπή.

Φοβάσαι.

Και μετά ξεκίνησαν όλοι να μιλούν, να διαφωνούν, να φωνάζουν. Εσύ, αυτός, οι άλλοι,

όχι όχι εγώ...αυτοί,

περιγράφοντας τη βία, που ντυμένη με μαύρη κουκούλα μας κρύβει το πρόσωπό της. Που δεν είναι το δικό μας… Και παντού οι αντανακλάσεις των σπασμένων γυαλιών δεν μας λένε τίποτα για την κουκούλα που φοράμε κάθε μέρα όλοι μας. Τη βία που κουβαλάμε κάθε μέρα στη ζωή μας, τη βία που ξεσπούμε σε άλλους και που αυτοί ξεσπούν πάνω μας. Στις διαδρομές μας, στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στην πόλη μας, που φέρνουμε πάλι πίσω στο σπίτι μας, στα παιδιά μας.

Θλίψη.

Ναι, η θλίψη ήρθε μετά. Είδα τη φωτογραφία του και είδα ένα παιδί. Ένα χαμογελαστό παιδί. Και μετά το κενό. Τα σκεπάσματά του άδεια στο ακατάστατο ακόμα δωμάτιό του σ' ένα σπίτι που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Συγνώμη

Συγνώμη, συγνώμη Αλέξανδρε.

Το λαμπαδιασμένο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος ήταν το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο από κάθε άλλη χρονιά. Δεν θέλω να ακούσω άλλο lust Christmas πια. Ίσως μέσα από αυτή τη φωτιά να μπορεί να γεννηθεί κάτι ζωντανό και αισιόδοξο. Οι καινούργιες γενιές όπως και οι παλιότερες χρειάζονται μια καινούργια ελπίδα, ένα σοβαρό σχεδιασμό, με προγραμματισμό, με πραγματικό όραμα και ωριμότητα. Επικεντρωμένο στην παιδεία, τον πλουραλισμό, στον πραγματικό πλούτο αυτής της χώρας που είναι οι νέοι άνθρωποι. Μην αφήσεις τη ελπίδα να σβήσει. Έχεις φωνή. Έχω φωνή.

ευχαριστώ αισθησιακέ μοναχέ...