Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Halloween





*


Παράξενο αλλά δεν αισθάνομαι κρύο και σταδιακά αρχίζω να παρατηρώ τους γύρω μου. Άντρες γυμνοί όπως και γω ακουμπισμένοι σε διάφορες γωνιές, κρατώντας ένα ποτό, καπνίζοντας, χορεύοντας, θωπεύοντας ο ένας τον άλλο. Στρέφομαι στον μπάρμαν και ζητώ μια μπύρα. Μια πλαστική καρδιά, απομίμηση πραγματικής, ακουμπισμένη πάνω στο μπαρ συσπάται με συχνότητα κανονικών παλμών. Ο barman μου προτείνει να την ακουμπήσω. Είναι μαλακή και πάνω στο δάχτυλό μου αφήνεται το γλιτσερό αποτύπωμα μιας κόκκινης υγρασίας σαν αίμα. Μου προτείνει ένα κόκκινο σπρέι αν θέλω να χρωματίσω το δέρμα μου. Αρνούμαι, αλλά αρχίζω να αισθάνομαι αρκετά φιλικά προς τα περιβάλλον που βρίσκομαι. Το ταβάνι είναι στολισμένο με πολλά ζευγάρια ιατρικά γάντια μιας χρήσης, σαν ζευγάρια φτερών, άλλα λευκά, άλλα λεκιασμένα. Είναι Halloween είναι η εποχή που όλοι μεταμορφώνονται βάζοντας κάτι το διαφορετικό. Τι πιο διαφορετικό από το να ντυθείς το δέρμα σου, βγάζοντας τα ρούχα που φοράς κάθε μέρα, τι πιο φυσικό από να ντυθείς αυτό που είσαι εσύ.

Ένας ψηλός ξανθός έρχεται δίπλα μου, κάθεται στο διπλανό σκαμπό και παραγγέλλει μπύρα. Από το μποτάκι του βγάζει ένα μικρό πακέτο τσιγάρα και ανάβει ένα. Ένα τσιγάρο τώρα ίσως να ήταν μια καλή ιδέα σκέφτομαι. Του ζητώ να μου δώσει ένα και αμέσως μετά αρχίζουμε την κουβέντα. Είναι γερμανός, έχει μεγαλώσει στις ΗΠΑ αλλά αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην Ευρώπη, να ζήσει στην πόλη αυτή και πριν από λίγο καιρό να ανοίξει ένα καφέ. Του λέω για την καταγωγή μου, τις σπουδές μου και η ώρα κυλά ανάμεσα σε κουβέντα, βλέμματα και διαστήματα με σιωπές. Μου χαϊδεύει το σημάδι στον ώμο και του λέω πώς είναι birthmark. Το χέρι του κατευθύνεται στο πέος μου και αρχίζει να με τρίβει. Ακουμπάω και γω το χέρι μου πάνω στο δικό του και αρχίζω να τον χαϊδεύω. Είναι ένα ωραίο όργανο, cut, απολαμβάνω την αφή και τη ζεστασιά του πάνω στην παλάμη μου. Απολαμβάνω το χάδι του χεριού του πάνω στο δικό μου.

Πάμε πάνω μου προτείνει και του γνέφω θετικά αποτελειώνοντας την μπύρα μου. Τον ακολουθώ στη σκάλα που είναι βυθισμένη στο ημίφως, με τις αχνές αντανακλάσεις που αφήνουν τα φωσφορίζοντα βραχιόλια, περασμένα σε άλλους στο καρπό και σε άλλους γύρω από τον πούτσο τους. Ανεβαίνουμε ερχόμενοι πολλές φορές σε επαφή με σώματα γυμνά που διασχίζουν τις στενές σκάλες. Άντρες που ψάχνουν άλλους άντρες.
Στον τρίτο όροφο μέσα στους διαδρόμους βρίσκουμε μια αδειανή καμπίνα, μπαίνουμε μέσα και τραβάει τον σύρτη. Τα σώματά μας ακουμπούν ξανά και καθώς τα χέρια μας ακολουθούν την γνωστή διαδρομή, τα πρόσωπά μας σμίγουν για ένα πρώτο φιλί. Γέρνει προς τα κάτω και με παίρνει στο στόμα του. Με ξαφνιάζει η πλαστικότητα ενός ψηλού σώματος που διπλώνεται στη μέση για να φέρει το πρόσωπό του στη περιοχή της ήβης μου.
Τα χέρια μου διατρέχουν την πλάτη του, χαϊδεύουν τα μαλλιά του, τα χείλη μου ακουμπούν το λαιμό, την ωμοπλάτη του, η γλώσσα μου δοκιμάζει την υγρασία της μασχάλης του. Κουνιέμαι απαλά και κλείνω τα μάτια. Βήματα προσπερνούν απέξω, κάποιοι δοκιμάζουν να ανοίξουν την πόρτα, οσμές από ούρα και γενετήσιες εκκρίσεις διεισδύουν στο πεδίο της όσφρησής μου και κλείνω τα μάτια καθώς βυθίζομαι ολοένα και πιο μέσα σε ένα άχρονο τοπίο. Τον σηκώνω και ψάχνω τα χείλη του, είναι σειρά μου να σκύψω μπροστά του και να τον πάρω στο στόμα μου. Σιγά σιγά με τα χείλη μου αγκαλιάζω τη βάλανό του και με τη γλώσσα μου περιτρέχω όλο το μάκρος του πέους του, ακολουθώντας τη γραμμή της φλέβας του. Χαϊδεύω τα αρχίδια του και καθώς συνεχίζω να τον μαλάζω το άλλο μου χέρι γραπώνει τους γλουτούς και αναζητά την σχισμή του πρωκτού του.

Το χέρι του δεν σταματά να με χαϊδεύει και ξανά το στόμα του θα πάρει τη θέση του πάλι στο όργανό μου. Δεν αντέχουμε άλλο τις ακροβασίες και ακουμπάμε στο βρώμικο πάτωμα και τα σώματά μας γίνονται ένα κουβάρι στο μικρό κύβο που μας περικλείει.
Του λέω πως φτάνω και σκύβει και γεύεται τα χύσια μου, χύνει και τον φιλώ σκληρά ρουφώντας τις μικρές του κραυγές. Κι όλα τελειώνουν απλά, χωρίς δυσκολία, χωρίς κάτι το περιττό. Ίσως με ένα αδιόρατο στοιχείο απρόσμενης οικειότητας που η τελευταία ιδρωμένη αγκαλιά αποτυπώνει. Κατεβαίνουμε να πλυθούμε στις τουαλέτες του υπογείου, προσπερνώντας ξανά σώματα και ερωτικά συμπλέγματα για να βρεθούμε στο bar του ισογείου πάλι.

Παραγγέλνω μια cοla την ώρα που δυο Καναδοί ένας έγχρωμος και ένας ξανθός κοντοκουρεμένος μου συστήνονται. Παραχωρώ τη θέση μου στο bar στον Γερμανό που φτάνει λίγο αργότερα και με το αναψυκτικό πηγαίνω και κάθομαι στον πάγκο που υπάρχει απέναντι. Μια αδιόρατη κούραση και αδιαφορία για τα δρώμενα απέναντί μου έρχεται να με πιάσει και καθώς κάθομαι σχεδόν οκλαδόν απέναντι από την πόρτα που ανοιγοκλείνει ο πορτιέρης με κάθε χτύπημα του κουδουνιού, βλέπω το τελευταίο φως του απογεύματος που φεύγει και γίνομαι ο πρώτος αποδέκτης των βλεμμάτων των ανθρώπων που μπαίνουν μέσα. Who cares…

Ο ξανθός Καναδός με πλησιάζει και αρχίζει να λικνίζεται μπροστά μου. Του αχνογελάω και ακουμπώ στα χείλη μου το αναψυκτικό καθώς συνεχίζω να τον παρακολουθώ. Συνεχίζει να χορεύει και σπρώχνει τον πούτσο του προς το μέρος μου. Τον αγγίζω χαλαρά και καθώς τον νιώθω να ανταποκρίνεται αρχίζω να τον παίζω απαλά την ώρα που τα βλέμματά μας εξακολουθούν το ένα να ατενίζει το άλλο. Σιγά σιγά αρχίζει και ανεβαίνει πατώντας πάνω στους οριζόντιους στύλους που αποτελούν τον πάγκο φέρνοντας στο πρόσωπο μου το πέος του. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω όρεξη πια να συνεχίσω αυτό παιχνίδι και εξακολουθώ να του χαμογελάω αχνά. Σκύβει και μου λέει, έλα πάρτον μου είναι καθαρός δεν μου τον έχει ακουμπήσει άλλος. Δεν έχει σημασία σκέφτομαι, ένα ωραίο άτριχο ροζ όργανο σε στύση στα χέρια μου και ναι θέλω να το γευτώ.

Ανοίγω το στόμα μου και καθώς διεισδύει μέσα μου αργά ανασαίνω την γλυκιά μυρωδιά που έρχεται από την περιοχή της κοιλιάς του, τα χέρια μου αγκαλιάζουν τους γλουτούς του και η θέα από το μπαρ εξαφανίζεται. Ένα χέρι χαϊδεύει τον πούτσο μου που έχει πρηστεί ξανά και καθώς ανοίγω τα μάτια μου αντιλαμβάνομαι το χέρι ενός μελαχρινού να έχει μπει ανάμεσα στα πόδια του Καναδού και να με μαλακίζει. Από την άλλη πλευρά ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι, αλλά αποθαρρύνεται από τις οδηγίες του ξανθού περί ιδιωτικού χώρου. Σου αρέσει ο πούτσος μου με ρωτά, την ώρα που τον ωθεί ρυθμικά μέσα στο στόμα μου, βγάζοντας τη γλώσσα του και βρέχοντας τα χείλη του. Τον κοιτώ στα μάτια και του τρίβω δυνατά τις ρόγες. Στιγμές στιγμές ο πούτσος του χτυπάει τις αμυγδαλές μου και με κάνει να αισθάνομαι άβολα, τον απομακρύνω, καταπίνω, φτύνω την τσίχλα και του λέω να παίζει πιο ήρεμα. Λίγο αργότερα μου λέει να σταματήσω, πρέπει να έχει φτάσει στα όρια του και απομακρύνεται στα σκοτάδια του μπαρ. Ο μελαχρινός συνεχίζει να με μαλακίζει, την ώρα που το κάνει και στον εαυτό και είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω καθαρά. Την ώρα που σκύβουμε για ένα πρώτο φιλί ο ηλικιωμένος άντρας μας προσεγγίζει ξανά.

Δεν με ενοχλεί. Την ώρα που παίζω ένα νέο και ακμαίο πούτσο στο ένα μου χέρι στο άλλο κρατώ ένα κουρασμένο όργανο που ποτέ δεν πρόκειται να ανακτήσει την παλιά του δύναμη, αλλά που αναγνωρίζω πόση απόλαυση του προσφέρω ακουμπώντας τη σάρκα του που δεν είναι πια από κανένα ποθητή. Την στιγμή που φιλώ τον ένα, πλησιάζω και τον άλλο αφήνοντας τον με τη γλώσσα του να παίξει με τα χείλη μου.

Χύνω πρώτος και νιώθω το κρεσέντο των εραστών μου να ανεβαίνει. Αισθάνομαι μια ελαφριά υγρασία από τον πούτσο του ηλικιωμένου, την ώρα που ο μελαχρινός αναλαμβάνει να παίξει το δικό του σε πιο έντονο ρυθμό. καθώς του φιλώ το λαιμό, ακουμπώ απαλά με την παλάμη μου τα αρχίδια του, χαϊδεύοντας στην πλάτη τον ασπρομάλλη. Ο νεαρός δεν θα καταφέρει να χύσει καθώς δονεί με ένταση το όργανό του πάνω στον πάγκο και θα χαθεί στη συνέχεια στα σκοτάδια. Ο ηλικιωμένος θα συνεχίσει να αποζητά τρυφερότητα και ευγενικά θα του πω πως πια δεν θέλω να συνεχίσω άλλο και θα απομακρυνθεί και αυτός.

Καθώς ψάχνω την cola για τις τελευταίες μου γουλιές, απέναντι στο bar που ο γερμανός έχει χαθεί από ώρα, ένας όμορφος άντρας συνομιλεί καπνίζοντας με τον barman. Όπως είναι γυρισμένος από την αντίθετη πλευρά από μένα το θέαμα που μου παρουσιάζει είναι μια ωραία γυμνασμένη πλάτη και ένα καταπληκτικό ζευγάρι γλουτών.

Έχω χάσει πλέον κάθε αίσθηση του χρόνου και πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του αναψυκτικού αντιλαμβάνομαι πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να φύγω.



*Φωτό: Λουθηρανική Εκκλησία Jyvaskyla

7 σχόλια:

unapatatras είπε...

λα βίδα ες γιένα δε κάβλες!

tifoeus είπε...

να υποθέσω πως μου λες κάτι καβλωτικό τώρα μωρό μου; το πιάνω, το πιάνω αλλά μου ξεφεύγει...
:))

unapatatras είπε...

χαχαχαχαχα :-)

είναι στίχος από ένα ισπανικό τραγουδάκι, που προφέρεται όπως βλέπεις παραπάνω
κυριολεκτικά σημαίνει ότι η ζωή είναι γεμάτη καλώδια
αλλά προτιμώ τη "μπασταρδο-ελληνική" βερσιόν:
η ζωή είναι γεμάτη κάβλες ;-)

xomeritis είπε...

Λάιφ ις μπιούτιφουλ

tifoeus είπε...

life is colorful, life is tasteful, painful, joyful ακόμα κι αν αισθάνομαι πολλές φορές
miserable δεν μπορώ να μην αισθάνομαι και grateful..
και η ζωή είναι γεμάτη και καλώδια και καύλες και όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα.


Αυτοβιογραφικό ή όχι αυτό το κείμενο δεν έχει σημασία, ένοιωσα την ανάγκη να το γράψω διασχίζοντας λοξά ξανά αεροπορικά την Ευρώπη και με τραίνο την Φινλανδία. Με Μπαχ στην τσίτα στα ακουστικά μου και ευγνώμων με την υποψία πως οι άλλοι τριγύρω αγνοούν τους χαρακτήρες του ελληνικού αλφαβήτου. Αγνοώντας παράλληλα πως η μουσική για μεγάλο διάστημα είχε ξεφύγει από τα όρια του ιδιωτικού -με την ευγενική ανοχή αυτού του ευγενικού λαού- και ξεχυνόταν ελεύθερα από τα ηχεία του λαμπτοπ. Όπως ξέσπασε και σε γέλια όλο το βαγόνι όταν τελικά το πήρα χαμπάρι. Σαν ερέθισμα για το κείμενο αυτό ήταν μια συζήτηση που είχα πρόσφατα με το φίλο μου Thomas x. για την απελευθερωτική σχέση της ομοφυλόφιλης κουλτούρας ( είμαι από τους ανθρώπους που δεν αισθάνομαι να με αγκαλιάζει ο ορισμός του gay, γιατί σαν ιδιοσυγκρασία δεν υπήρξα απόλυτα χαρούμενος ή ευδαιμονικός ποτέ) με τον ερωτισμό και την αντίθεσή του με τον καθωσπρεπισμό, και τις κοινές κοινωνικές επιταγές που όλοι σε μεγάλο βαθμό ακολουθούμε...

stefan είπε...

απελευθέρωση,μείξη,μέθεξη,λύτρωση,
δεν είναι μόνο η λεγόμενη gay κουλτούρα, ας μη γελιόμαστε τι άλλο είναι οι βάκχες ... δες και την ταινεία shortbus με πολύ καλή μουσική,το σώμα μιλάει αρκεί να το ακούς.

tifoeus είπε...

οι καταπιεσμένες επιθυμίες δεν είναι ο καλύτερος συνοδοιπόρος για το μέλλον σίγουρα stefan.
η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν έντονα το shortbus κατά τη διάρκεια της γραφής.
τις καλησπέρες μου σένα και την παρέα σου
:)